THE PIPER

This is another story that is not true. You will not find it in your history books. The story is about a city in Germany. The people who lived in the city were very unhappy. Because there were a lot of rats in the houses. They were very big rats. They bit dogs and little babies and killed cats. They ate all the food. They made a lot of noise. One day the Governor of the city asked all the people to come to a meeting. They talked for a long time but they didn’t know what to do. Suddenly the door opened and a tall stranger came in. He wore a long coat. Half of the coat was red and half was yellow. “I can play my pipe and all the rats will run away. Will you pay a thousand pieces of gold for that?” “A thousand pieces?” said the Governor. “We’ll give you fifty thousand.” The Piper went out and raised the pipe to his lips. He began to play. When the rats heard the music they came out of the houses. They all ran after the piper. He went down the street. When he came to the bank of river he stopped. But the rats did not stop. They went into the river one after the other and drowned there. The Piper went to the Governor and said, “All the rats drowned in the river. Please give the fifty thousand pieces of gold that you promised.” “Fifty thousand pieces of gold is too much,” said the Governor. “I did not promise you fifty thousand. That was a joke. I shall give you fifty.” The Piper was angry. “But you do not keep your promise. I shall play my pipe again. Then you’ll be sorry.” “We are not afraid of you!” said the Governor. “All the rats drowned. They will not come back again!” “You will see,” said the Piper. He went out and raised the pipe to his lips. The Piper began to play again. When the children heard the wonderful sound, they came out of the houses, and ran after the Piper. At first he took the children to the river. All the people were very frightened. “The children will fall into the river, like the rats,” they said. The Governor and the people could not move or speak. But the Piper turned towards a mountain. The Governor said, “When he climbs that mountain, he will stop playing his pipe. Then our children will come back.” “Yes,” said all the people and they felt happy again. But when the Piper reached the mountain, he did not climb it. A great hole opened in the mountain. The Piper and all the children went inside. They sang songs and laughed. The hole closed and the people of the city never saw their children again. That was how the Piper punished the people because they did not keep their promise.

Սա ուրիշ պատմություն է, որը ճիշտ չէ: Դու սա չես կարող գտնել քո պատմության գրքերում: Պատմությունը Գերմանիայում գտնվող մի քաղաքի մասին է: Քաղաքում ապրող մարդիկ շատ տխուր էին: Որովհետև տներում կաին շատ առնետներ: Դրանք շատ մեծ առնետներ էին: Նրանք խփում էին շներին և փոքրիկ երեխաներին ու սպանում էին կատուներին: Նրանք ուտում էին ամբողջ ուտելիքը: Նրանք շատ էին աղմկում: Մի օր քաղաքի
առաջնորդը հրամայեց բոլոր մարդկանց գալ հանդիպման: Նրանք խոսեցին շատ ժամանակ, բայց
նրանք չգիտեին ինչ անել: Հանկարծ դուռը բացվեց և մի բարձրահասակ անծանոթ ներս մտավ: Նրա հագին
երկար բաճկոն էր: Բաճկոնի կեսը կարմիր էր և կեսը դեղին:
- Ես կարող եմ նվագել իմ սրինգը և բոլոր առնետները կփախչեն: Դուք կվճարե՞ք ինձ հազար ոսկի դրա համար:
- Հազա՞ր, - ասաց առաջնորդը, Մենք կտանք քեզ հիթսուն հազար:
Սրնգահարը դուրս եկավ և բարձրեցրեց սրինգը իր շուրթերին: Նա սկսեց նվագել: Երբ առնետները լսեցին երաժշտությունը նրանք դուրս եկան տներից: Նրանք վազեցին սրնգահարի հետևից: Նա դուրս եկավ փողոց: Երբ նա հասավ գետափ նա կանգնեց: Բայց առնետները չկանգնեցին: Նրանք գնացին գետի մոտ մեկը մեկից հետո և խեղդվեցին այնտեղ: Սրնգահարը գնաց առաջնորդի մոտ և ասաց:
- Բոլոր առնետները խեղդվեցին գետի մեջ: Խնդրում եմ տվեք ինձ հիթսուն հազար ոսկին, որ ինձ խոստացել էիք:
- Հիթսուն հազար ոսկին շատ է, - ասաց առաջնորդը, Ես քեզ չեմ խոստացել հիթսուն հազար: Դա կատակ էր: Ես քեզ կտամ հիթսուն:
Սրնգահարը զայրացավ.
- Բայց դուք չկատարեցիք ձեր խոստումը: Ես էլի կնվագեմ իմ սրինգը:
- Մենք քեզանից չենք վախենում, - ասաց առաջնորդը, Բոլոր առնետները խեղդվել են: Նրանք էլի հետ չեն վերադառնա:
- Կտեսնեք, - ասաց սրնգահարը:
Նա դուրս եկավ և բարձրացրեց սրինգը իր շուրթերին: Սրնգահարը սկսեց էլի նվագել: Երբ երեխաները լսեցին այդ հիանալի ձայնը, նրանք դուրս եկան տներից, և վազեցին սրնգահարի հետևից: Սկզբում նա տարավ երեխաներին գետի մոտ: Բոլոր մարդիկ շատ վախեցած էին:
- Երեխաները կնկնեն գետի մեջ, ինչպես առնետները, - ասացին նրանք:
Առաջնորդը և մարդիկ չէին կարողանում շարժվել կամ խոսել: Բայց սրնգահարը շրջվեց դեպի սարը: Առաջնորդը ասաց. «Երբ նա կբարձրանա այդ սարը, նա կդադարի նվագելը: Հետո մեր երեխաները կվերադառնան»:
- Այո, - ասացին բոլոր մարդիկ և էլի իրենց ուրախ զգացին: Բայց երբ սրնգահարը հասավ սարը, նա չբարձրացավ: Մի մեծ փոս բացվեց սարի մոտ: Սրնգահարը և բոլոր երեխաները մտան դրա մեջ: Նրանք երգեր էին երգում և ծիծաղում: Փոսը փակվեց և քաղաքի մարդիկ երբեք էլի չտեսան իրենց երեխաներին: Ահա թե ինչպես սրնգահարը պատժեց մարդկանց, որովհետև նրանք չկատարեցին իրենց խոստումը: