Օր առաջին
Այս տարի Անկախության օրը որոշեցինք նշել Ստեփանավանում: Հետաքրքիր ճամփորդության առաջարկը ստացել էնք ընկեր Ռինայից և ընկեր Դիանայից : Երկրորդ անգամ ենք Ստեփանավանում , բայց ամեն անգամ բացահատում ենք այս յուրահատուկ քաղաքը: Առաջին կանգառը եղավ դենդրոպարկում: Մեզ տեղեկացրեցին , որ այնտեղ կան այնպիսի բույսեր և ծառեր որոնցից չենք գտնի Հայաստանի այլ մարզերում: Այնտեղի տարբերվող առանձնահատկություններից մեկն է նաև բնապահպանների տնակները: Այստեղ կարող ես գալ և վայելել հրաշք բնությունը, շնչել գերմաքուր օդն ու արբենալ:
Հաջորդ կանգառը եղավ Սուրբ Նիկոլայ եկեղեցու մոտ: Այնեղի տեղացի երեխաները պատմեցին մեզ եկեղեցու պատմությունը: Կար միֆ , որ պետք է եկեղեցու շուրջ պտտվել յոթ անգամ և ընթացքում պահել երազանք : Եկեղեցու շուրջը տեսանք մի քանի նկարիչների , որոնք փորձում էին ստանալ եկեղեցու բնապատկերը: Այնուհետև եկանք հյուրանոց, ընթրեցինք, քայլեցինք քաղաքով և օրն ամփոփեցինք խմբային խաղերով։
Օր երկրորդ
Արդեն երկրորդ օրն է, ինչ Ստեփանավանում ենք, և մեր սպասելիքներն արդարացվում են այդ քաղաքի մասին: Վաղ առավոտյան արթնացանք, նախաճաշեցինք և ուղևորվեցինք դեպի Հնեվանք: Վանական համալիրը գտնվում է Կուրթան գյուղից արևելք, Ձորագետի աջ ափին։ Բառերով նկարագրելն անիմաստ է. պետք է տեսնել սեփական աչքերով 7 րդ դարից մեզ հասած այդ մշակութային հուշարձանը:
Հնեվանքով հիանալուց հետո մի քանի կմ քայլեցինք դեպի Արևածագի ձոր: Մեր տանջանքները անիմաստ չէին, քանի որ այնտեղ մեզ սպասվում էր աննկարագրելի մի տեսարան: Հայաստանի շատ մարզերում ենք եղել , բայց Լոռու մարզը մեզ յուրովի է հյուրընկալում ամեն անգամ: Հյուրանոց վերադառնալուն պես , մեր սենյակի պատուհանից մեզ սպասվում էր մեր տեսած ամենասիրուն մայրամուտներից մեկը: Երեկոյան այնքան տարված էինք քննարկումներով և խաղերով, որ չնկատեցինք էլ թե ոնց լուսացավ: Այդ 3 օրն անցան մեկ ակնթարթի պես, դժվարությամբ, բայց կրկին հրաժեշտ տվեցինք Լոռու մարզին` կրկին վերադառնալու ակնկալիքով:
